اثر چهار هفته تمرین تناوبی سرعتی فوق بیشینه بر برخی عوامل فیزیولوژیک، هورمونی و متابولیک

مقدمه: تمرین های تناوبی شدید به عنوان یک رویکرد مؤثر در بهبود آمادگی در مدت زمان کوتاه به کار گرفته می شوند. اثر این گونه تمرین ها بر سازگاری های هورمونی و فیزیولوژیک که منجر به افزایش اجرای هوازی و بی هوازی ورزشکاران می شود، هنوز نامشخص است. بنابراین، مطالعه ی حاضر با هدف بررسی اثر چهار هفته تمرین تناوبی سرعتی فوق بیشینه بر برخی متغیرهای هورمونی و فیزیولوژیک انجام شد. مواد و روش ها: پانزده کشتی گیر تمرین­کرده به طور تصادفی به دو گروه (تجربی=8 نفر، شاهد=7 نفر) تقسیم شدند. پیش و پس از تمرین ها، آزمودنی ها، 1) آزمون فزاینده 2) چهار آزمون پیاپی وینگیت با 4 دقیقه استراحت بین هر آزمون را اجرا کردند. نمونه­های خون در زمان استراحت پیش و پس از تمرین ها جمع­آوری شد. هر دو گروه برنامه ی تمرین کشتی مشابهی را به مدت چهار هفته دنبال کردند، در حالی که گروه تجربی در کنار برنامه­ی تمرین کشتی آزمون دویدن سرعتی بی­هوازی (rast) را به عنوان یک پروتکل تمرین تناوبی سرعتی فوق بیشینه، دو جلسه در هر هفته اجرا می­کردند. یافته­ها: گروه تجربی افزایش معنی­داری در حداکثر اکسیژن مصرفی (vo2max) (4/5%)، حداکثر برون­ده توان (9/34%) و میانگین برون­ده توان (3/29%) نشان داد. تستوسترون تام، نسبت تستوسترون تام به کورتیزول (tcr) و نسبت تستوسترون آزاد به کورتیزول (ftcr) در گروه تجربی (مورد) افزایش یافت (05/0p<)، البته اختلاف معنی­داری بین دو گروه در پس آزمون مشاهده نشد. کورتیزول در هر دو گروه تمایل به کاهش داشت (05/0p>). نتیجه­گیری: یافته­های حاضر پیشنهاد می­کند که یک برنامه ی تمرین تناوبی فوق بیشینه با دوره های استراحت کوتاه می­تواند موجب افزایش اجرای هوازی و بی­هوازی در مدت زمان کوتاه شود. تغییرات هورمونی مشاهده شده، سازگاری های آنابولیک ناشی از تمرین های را پیشنهاد می­کنند.